Een dag vanuit de belevingswereld van een psychiatrische patiënt

Mark Verhoogt, auteur van het boek ‘Verwarde man; leed en herstel in 40 verhalen’, autobiografische columns over de belevingswereld van een psychiatrische patiënt die gediagnosticeerd is als schizo affectief.

Het loopt tegen Pasen, een stormachtige avond. De ramen van mijn studentenkamer rammelen in de sponningen. Onophoudelijk slaat regen tegen het glas. Rond middernacht begint een radio-uitzending met de jingle: ‘Stakenburg loodst je door de nacht’. De presentator heeft mijn voornaam. Ik besluit wakker te blijven en hem te volgen. De tussen de regels aan mij gerichte opdrachten mis ik niet. Ik moet iets ondernemen, maar weet nog niet precies wat. Het is onduidelijk of het laat in de nacht is of vroeg in de ochtend als ik de voordeur achter me sluit en mijn fiets uit het rek pak. Afgewaaide takken ontwijkend, trap ik in oostelijke richting de stad uit.

Eerder die week kocht ik een knalgele sweater met capuchon en een kuiken op de buik dat uit zijn ei kruipt. Ze hadden niet anders dan een maat te klein. Ik draag hem onder mijn jas met wapperende panden. In mijn rechterhand een skistok die ik ook onlangs aanschafte. Nooit geskied, ook niet van plan, toch zou een set stokken weleens van pas kunnen komen, bedacht ik me in de buitensportwinkel.

Langs een provinciale weg in het bosrijke gebied rond Zeist leg ik mijn fiets neer. Bij de oprijlaan van een landgoed manifesteren zich voor het eerst de vijanden. Ik voel een laser tegen mijn slaap. Gebukt ren ik naar een muurtje om me achter te verschuilen. Daarna tijger ik door het half vergane blad terug naar de weg, naar een bushokje waar ik veilig ben. Binnen enkele minuten arriveert de eerste bus van de dag. Die brengt me naar Amersfoort, waar net de lijnbus naar Spakenburg komt aanrijden. Ik hoef niet te wachten op tekens, ze komen me aanwaaien: Spakenburg loodst je door de nacht. Vlak voor vertrek neemt schuin voor me een man plaats, die ik op basis van zijn uiterlijk meteen herken als medestrijder. Hij speelt met een krijtje. Vast een schilder of zo. Om onze actie niet te opzichtig te maken, stap ik een halte later uit dan hij en beland op een bedrijventerrein. Na twee minuten lopen stuit ik op een gebouwtje van KPN, waarbij mijn aandacht vooral uitgaat naar de mast ernaast met allerhande zendapparatuur. Nu ben ik helemaal waar ik wezen moet.

In de studio is de muziek al ingestart. Het voorbijrijden van een auto over het kruispunt blijkt mijn cue. Ik steek met gestrekte arm de skistok in de lucht en zing vol overgave een lied dat ik voor een zangcursus veel gerepeteerd heb. Nu weet ik waarvoor. If you’re lost, you can look and you will find me… Op meerdere zenders met landelijke dekking is mijn stem te horen. Een gezamenlijke inspanning van talloze mensen, uitmondend in dit verbindende moment, waarbij ik een belangrijke schakel ben. Mijn naam is gemaakt, maar belangrijker: de wereld weer een dag gered.

Vanuit een telefooncel bel ik mijn moeder. Weer thuis staan twee huisgenoten klaar om me naar de crisisdienst te begeleiden. Daar blijken ze op de hoogte van mijn komst. Allicht.

Meer weten?

Op het congres Personen met verward gedrag hoort u hoe u samen met uw partners samenwerkt aan de aanpak van personen met verward gedrag.

Op de opleiding procesregisseur personen met verward gedrag leert u hoe u de opvang en hulpverlening voor personen met verward gedrag organiseert in uw gemeente.

In het boek ‘Verwarde man; leed en herstel in 40 verhalen’, leest u autobiografische columns over de belevingswereld van een psychiatrische patiënt die gediagnosticeerd is als schizo affectief.