Het verhaal van een uitreiziger naar Syrië

In aanloop naar het congres Radicalisering & terrorisme op 12 december 2017 op The Hague Security Delta Campus interviewden wij een ervaringsdeskundige die in het verleden afreisde naar Syrië om deel te nemen aan de gewapende strijd.

Kun je wat vertellen over jezelf?

Ik ben 23 jaar en ik woon in Den Haag. Ik woon samen met mijn vrouw en twee kinderen van 3 en 4 jaar oud. Ik ben geboren in Vlaardingen en opgegroeid in een dorpje vlakbij Delft, Schipluiden.

Hoe was jouw relatie met je ouders?

Mijn eerste levensjaren waren vooral voor mijn moeder geen makkelijke jaren, het was een periode van pijn en stress voor haar. Mijn biologische vader had ons verlaten toen ik drie jaar oud was, sindsdien heb ik met hem ook geen contact meer.

Hoe was jouw jeugd?

Toen ik vijf was ging mijn moeder hertrouwen en we gingen inwonen bij mijn ‘nieuwe vader’, ook kreeg ik er twee stiefbroers en een stiefzusje bij. Mijn stiefvader heeft mij altijd met liefde opgevoed, dankzij hem heb ik toch een stabiele jeugd kunnen hebben. Wel was ik een kind met een rugzakje, ik had last van verlatingsangst, ik zocht graag aandacht, vaak op een negatieve manier. Dit kon er soms voor zorgen dat ik buiten de groep viel op school, maar ondanks dat had ik wel een vast groepje met vriendjes. In mijn puberteit werd ik lastiger en opstandiger, ik begon mijn ouders niet meer als autoriteit te zien en ik maakte mijn eigen keuzes. Dit heeft voor heftige ruzies gezorgd waardoor ik uiteindelijk op 16-jarige leeftijd uit huis ben gegaan. Ik ging wonen in een logeerhuis (kindertehuis). De band met mijn ouders was gelukkig wel hersteld maar ik had er voor gekozen om niet meer thuis te wonen. Op mijn 17e ging ik op begeleid kamer wonen en daar ging ik nadenken over mijn levensloop en zingeving van het leven. Ik ging opzoek naar religie en stabiliteit. Zodoende kwam ik in aanmerking met de islam en had ik mij na een periode van verdieping bekeerd naar het geloof.

Waarom heb je jouw naam veranderd?

Kort na mijn bekering had ik gekozen om ook een islamitische naam aan te nemen. Het aannemen van een nieuwe naam is niet verplicht, maar voor mij was het een begin van iets nieuws en het aannemen van een nieuwe identiteit. Nu, 7 jaar later hecht ik nog steeds veel waarde aan deze naam en het is ook de naam die gebruik in mijn dagelijks leven. Ook ben ik ongeveer een jaar na mijn bekering getrouwd.

Hoe gaat het dan verder, na jouw bekering, met het praktiseren van islam?

Ik ging samen met mijn vrouw in Delft wonen en we besloten samen om de Islam meer toe te gaan passen in ons leven. We gingen waarde hechten aan bijvoorbeeld de dagelijkse vijf verplichte gebeden maar ook aan sommige uiterlijke veranderingen. Zo had mijn vrouw ervoor gekozen om lichaamsbedekkende kleding te gaan dragen en ik om mijn baard te laten groeien.

De samenleving reageerde hier negatief op, ik mocht niet bidden op mijn stageplek bijvoorbeeld. Buren reageerde negatief over de kleding van mijn vrouw en ik kreeg op een gegeven moment ook nare opmerkingen over mijn baard of wanneer ik met een jellaba (een gewaad voor mannen) over straat liep. In deze zelfde periode kwam ik in aanraking met een groep jongens uit Delft, die er net als mij voor gekozen hadden om de Islam in hun leven toe te passen. Ik raakte bevriend met deze jongens en we deden activiteiten samen. Zoals zwemmen, bbq’en en naar islamitische lezingen gaan etc. Deze jongens ervaarde net als ik een grote kloof tussen moslims en niet-moslims, dit resulteerde in isolering en afkeer naar de maatschappij.

Wat heeft jou er toe geleid om uit te reizen naar Syrie?

Ik als nieuwe moslim, gegooid in het diepe zonder begeleiding, kon geen onderscheid maken tussen Islamitisch geoorloofd en ongeoorloofd. Ook had ik mij zodanig geïsoleerd waardoor ik moskeeën en geleerden zelfs ook niet als autoriteit zag om mij te laten adviseren over het geloof. Hierdoor ben ik verkeerde keuzes gaan maken, vaak gebaseerd op emoties of verkeerde informatie. Dit heeft er ook toe geleid dat ik in 2013 de keuze heb gemaakt om naar Syrië te vertrekken. Enerzijds was het een vlucht om het benauwde leven dat ik ervaarde in Nederland te ontsnappen, anderzijds had ik mijzelf ervan overtuigd dat het mijn Islamitische verplichting was om de bevolking daar te helpen, op wat voor manier dan ook. Het volk in Syrië werd een groot onrecht aangedaan door het regime van Bashar al Assad, ik zag o.a. filmpjes waarin baby’s werden doodgemaakt -even oud als mijn eigen pas geboren zoontje (destijds) alleen maar omdat het soennitische kinderen waren.

Meer weten?

Op het congres Radicalisering en terrorisme leert u hoe u misstanden veroorzaakt door (ideologische) radicaliserende groeperingen voorkomt.

Op de cursus Bestuurlijke aanpak van radicalisering en terrorisme leert u hoe u samen met uw zorg- en veiligheidspartners komt tot een pakket van maatregelen om radicalisering waar mogelijk te voorkomen en terrorisme waar nodig te bestrijden.