Altijd bang, altijd onder de blauwe plekken

Doodsbang was Hameeda Lakho als ze als kind de sleutel in de voordeur hoorde rommelen. Zodra de deur van de portiekwoning in Rijswijk openging en haar vader of stiefmoeder binnenkwam, waren Hameeda en haar twee zussen niet meer veilig. “Stokken, kettingen: ze sloegen ons met alles dat voorhanden was. Verschrikkelijk. Ik wist nooit wanneer mijn ouders gingen toeslaan.”

Hameeda Lakho, ervaringsdeskundige, docent op de opleiding regisseur huiselijk geweld en kindermishandeling en auteur van de boeken Verborgen tralies, Gebroken cirkel en Geheim geweld en initiatiefneemster van de stichting Geheim Geweld, zet zich in om (de gevolgen van) huiselijk geweld en kindermishandeling bespreekbaar te maken.

Geestelijk mishandeld

Ze werd niet alleen geslagen, maar ook geestelijk mishandeld. “Vanaf mijn vierde had ik moeite met eten”, weet Hameeda nog. “Veel van wat ik at, spuugde ik meteen weer uit. Mijn vader en stiefmoeder werden daar zó boos om, dat ze me mijn eigen braaksel lieten eten. Walgelijk.”

Continue staat van alertheid

Door de mishandelingen was Hameeda die op haar vierde met haar vader vanuit Pakistan naar Nederland kwam, een kind ‘dat altijd wat mankeerde’. “Dan mocht ik weer twee weken niet naar school vanwege een gezwollen lip. Of een gekneusde neus.” Blauwe plekken had ze altijd. En dan die continue staat van alertheid waarin ze verkeerde. “Doodvermoeiend”, zegt ze er nu over. “Ik was altijd op mijn hoede. Als ik op m’n kamertje een boekje aan het lezen was, kon ik zo naar beneden worden geroepen voor een pak slaag.”

Waarom?

“Ik heb me zo vaak afgevraagd: waarom? Waarom doen ze dit? Maar ik weet het antwoord nog steeds niet. Ja, misschien keek ik verkeerd. Of stond ik in de weg. Of wás ik er gewoon. Ze hadden altijd wel een reden om ons af te ranselen.” Op haar dertiende werd Hameeda door haar buren naar de politie gebracht. “Steeds vaker had ik door: wat hier gebeurt, klopt niet.” Ze kwam in een kindertehuis terecht. “Ik voelde me vooral gestraft en was eenzaam. Mijn zusjes waren nog bij mijn vader en stiefmoeder en ik mocht hen niet spreken. Mijn hele basis was weg.”

Erkenning

Op haar achttiende verliet ze het tehuis en ging ze op zichzelf wonen. “Met vallen en opstaan richtte ik mijn eigen leventje in.” In 2003 kreeg ze, na zes jaar procederen met haar middelste zus, een schadevergoeding van haar vader en stiefmoeder. Via een civiele procedure werd het symbolische bedrag van 1 gulden geëist. Het ging Hameeda en haar zus vooral om de erkenning. “Kinderen die mishandeld zijn, nemen dit hun hele leven mee. Ik ook: de herinneringen zijn soms heel levendig.”

Negatieve ervaringen omgezet naar iets positiefs

Maar Hameeda heeft haar negatieve ervaringen er naar eigen zeggen omgezet tot iets positiefs. “Ik richtte een eigen stichting op, Geheim Geweld, en schreef drie boeken om aandacht te vragen voor kindermishandeling. Ik geef lezingen over wat mishandeling met iemand doet. Mensen zeggen soms tegen mij: ‘Ik had een gebroken iemand verwacht, maar je bent een heel krachtige vrouw’. Dat is het grootste compliment dat je me kunt geven.”

Meer weten?
Op de opleiding regisseur huiselijk geweld en kindermishandeling leert u hoe u samen met uw partners komt tot een geïntegreerde aanpak van huiselijk geweld en kindermishandeling in uw gemeente.