Kindermishandeling in Nederland

Kindermishandeling in Nederland. De cijfers liegen er niet om. We onderscheiden psychische en lichamelijke mishandeling van kinderen. Maar al te vaak is een kind slachtoffer van beide tegelijk: lichamelijk geweld én herhaaldelijke verbale agressie, het kleineren of het zich minderwaardig laten voelen van het kind. Kindermishandeling komt voor onder alle bevolkingsgroepen in ons land. Ook Hameeda Lakho werd in haar jeugd ernstig mishandeld. Zij schreef er diverse boeken over en richtte de Stichting Geheim Geweld op.

Hameeda Lakho, ervaringsdeskundige, docent op de opleiding regisseur huiselijk geweld en kindermishandeling en auteur van de boeken Verborgen tralies, Gebroken cirkel, Geheim geweld en Help Jezelf en initiatiefneemster van de stichting Geheim Geweld, zet zich in om (de gevolgen van) huiselijk geweld en kindermishandeling bespreekbaar te maken.

Taboe

‘Er rust nog altijd een taboe op kindermishandeling. We weten dat het veel voorkomt – ieder jaar worden er 80.000 kinderen slachtoffer! – maar toch blijft het veelal verborgen, en halen alleen de ergste gevallen de krant. Per jaar sterven er zo’n vijftig kinderen aan de gevolgen van mishandeling. Maar er zijn ook zoveel andere gevolgen, veelal onzichtbaar voor de buitenwereld, maar niet voor de persoon zelf. Ik spreek uit ervaring: als kind ben ik zelf jarenlang stelselmatig lichamelijk en psychisch mishandeld. Ondanks dat het nu al meer dan vijfentwintig jaar geleden is, beïnvloedt het mijn leven nog iedere dag. Als je als kind het gevoel krijgt dat je er eigenlijk niet mag zijn, is het heel moeilijk om je eigen plek in de wereld te veroveren. Ik kom dan wel zelfverzekerd over en ik geef overal lezingen, maar in mij schuilt soms nog steeds dat onzekere, angstige meisje dat zich ongewenst voelt, en daardoor niet op haar gemak is. En dat is bij haast alle mensen zo die vroeger mishandeld zijn. Om hen te steunen, en om kindermishandeling te bestrijden, heb ik kort geleden een boek geschreven – Geheim geweld – over kindermishandeling en de langetermijngevolgen, en ik heb een stichting onder dezelfde naam opgericht. Een stichting die het taboe wil doorbreken en de maatschappelijke bewustwording op gang wil brengen.

Gezinshereniging

Ik ben als meisje van vier vanuit Pakistan naar Nederland gekomen. Het bedrijf van mijn vader haalde in het geheim mijn moeder, zusjes en mij naar Nederland in het kader van gezinshereniging. Het was een enorme verrassing voor mijn vader, maar hij was verre van blij. Hij had namelijk een Nederlandse vriendin, en samen hadden ze zelfs een kind! Drie maanden na aankomst in Nederland vertelde mijn vader mij en mijn zussen, dat onze moeder en jongste zusje waren omgekomen bij een auto-ongeluk, maar in werkelijkheid had hij hen ontvoerd, terug naar Pakistan. Dat ontdekten we pas dertig jaar later…

Lichamelijke en geestelijke mishandeling

Mij en mijn twee zussen hield hij dus hier. Ik weet nog altijd niet waarom. Om kinderbijslag te vangen? Om gratis huissloofjes te hebben? Ik vermoed een combinatie daarvan. Zeker is, dat hij het niet deed uit liefde. Vanaf het begin af aan werden we slecht door hem en zijn nieuwe vrouw behandeld. Soms bleef het bij schelden, andere keren werden we aan onze haren het huis door gesleept. Of geslagen, met stokken, klerenhangers of kettingen. Wat erger is, de lichamelijke of geestelijke mishandeling, is moeilijk te zeggen. Indertijd was ik het bangst voor de klappen, maar telkens horen dat je vies bent, dat je niets voorstelt, laat diepe littekens na op je ziel.

Erkend

Op mijn veertiende ben ik weggelopen en in een kindertehuis terecht gekomen. Daar heb ik tot mijn negentiende jaar gewoond, verstoken van contact met mijn familie. Later trof ik gelukkig een fijne man en lukte het mij toch een mooi leven op te bouwen. Als volwassene heb ik een rechtszaak tegen mijn vader en stiefmoeder aangespannen, die ik heb gewonnen. Dat gaf me het gevoel dat mijn verdriet eindelijk erkend werd.

Verloren jeugd

De pijn over mijn verloren jeugd is mijn leven lang bij me gebleven. Vooral toen ik moeder werd kwamen er schrijnende herinneringen naar boven. Ik zag weer het meisje voor me dat nooit iets mocht, niet eens haar eigen kleren uitzoeken, dat ál het huishouden moest doen. De vrijheid waar mijn kinderen in kunnen opgroeien is prachtig en gun ik hen met heel mijn hart, maar het is voor mij wel confronterend. Omdat opgroeien dus ook móói kan zijn.

Problemen onderkennen

Ik weet dat bij veel mensen die mishandeld zijn hun herinneringen weer sterk naar boven komen als ze zelf vader of moeder worden. En als zij hun eigen verleden niet goed verwerkt hebben, is de kans groot dat ook zij hun kinderen weer mishandelen. Met onze stichting, die zich richt op autochtonen maar ook op allochtonen, wil ik eraan bijdragen dat mensen hun eigen problemen onderkennen en weten wat ze eraan kunnen doen. Ik denk dat het goed is om vanuit mijn eigen ervaring dit werk te doen. De meeste instanties die zich met kindermishandeling bezig houden zijn mijn inziens teveel beleidsmatig bezig; best jammer, want door praktijkervaringen weet je pas écht wat die kinderen doormaken. Ook vind ik het jammer dat er nog zo weinig wordt samengewerkt door de verschillende organisaties en instellingen die er zijn op dit gebied. We zijn tenslotte allemaal met hetzelfde doel bezig!

Verleden een plek gegeven

Door dit werk ben ik mijzelf ontstegen en kan ik er zijn voor mishandelde kinderen en volwassen lotgenoten. Ik voel mij steeds sterker worden en ik leer steeds beter mijn verleden achter me te laten.’

Meer weten?
Op de opleiding regisseur huiselijk geweld en kindermishandeling leert u hoe u samen met uw partners komt tot een geïntegreerde aanpak van huiselijk geweld en kindermishandeling in uw gemeente.